De Stille Oceaan

Goedemiddag lieve lezers!

Inmiddels zijn we bijna de hele stille oceaan over gevaren. Morgenochtend zullen we namelijk aankomen in Nouméa, de hoofdstad van het eiland Nieuw-Caledonië. Daarna is het niet ver varen naar Australië, wat ook wel eens tijd wordt want de voorraden beginnen op te raken. Kijkend naar wat die kok allemaal in elkaar flanst vrees ik dat er alleen nog blikgroente over is. Maar goed, volgens de weegschaal heb ik geen enkel probleem met het voer hier.

Sinds mijn laatste blog ben ik weer een hoop ervaringen rijker, dus laten we voor het gemak maar beginnen bij het begin.

Na Jamaica duurde het niet lang voordat we in het eerste sluizenstelsel van het Panama kanaal lagen. Ik was deze ochtend natuurlijk lekker in de machinekamer aan het beunen, maar doordat de hoofdmotor steeds werd stopgezet wist ik genoeg. Toen ik in de lunchpauze omhoog liep werd ik getrakteerd op een mooi uitzicht. We waren toen net in het grote Gatun meer aan het varen. Dit kunstmatige meer ligt ruim 25 meter boven zeeniveau, dat ze aan het begin van de vorige eeuw creëerde door een rivier in te dammen. Dit had tot gevolg dat er een heel gebergte overstroomde.
Het originele plan was om een kanaal op zeeniveau door heel Panama heen te graven. De Franse oprichters van dit project hadden namelijk al succes geboekt met het maken van het Suez kanaal, waardoor ze dachten dat ze dit veel kortere stukje land in Panama ook wel even konden doorboren. In tegenstelling tot die woestijn in Egypte moesten ze hier echter door bergen met regenwoud heen, dat vol zat met giftige slangen, insecten en spinnen. Het ergst waren nog de tropische ziektes zoals malaria en gele koorts, in die tijd wisten ze ook nog niet dat je die via de muggen krijgt. De schatting is dat er zo'n 22,000 arbeiders zijn gestorven tijdens deze eerste poging. 
Om een lang verhaal kort te maken: Het project is later overgekocht en afgemaakt door de Verenigde Staten. Zij hebben ook besloten om dat kunstmatige meer te bouwen, dat heeft een hoop dodelijk graafwerk gescheeld.

Toen we het kanaal achter de rug hadden waren we dus opeens op de Stille Oceaan, en ja wat kan ik daar over zeggen... de naam klopt in ieder geval wel. We hebben weken lang gevaren zonder iets van land te zien. In de tussentijd zijn we wel de evenaar overgegaan. Ik heb goed gekeken, maar er was nergens op het water een lijntje te zien, erg teleurstellend hoor. En over teleurstellingen gesproken, we hebben ook helemaal niets gedaan met die evenaar passage. Een klein ritueeltje was wel leuk geweest, al vind ik het niet erg om nog al mijn haar op mijn kop te hebben ;)

Wel werd er een BBQ feestje georganiseerd rond die tijd. De kok had hiervoor echt bergen met vlees voorbereid, zoveel dat we twee dagen daarna nog steeds er van konden eten. De Filipijnen waren tijdens de BBQ stuk voor stuk ladderzat. Die waren dan ook al sinds drie uur in de middag aan het zuipen. De Russen kwamen wat later op gang, maar ook zij stonden aan het eind van de avond op de dansvloer. De kapitein had een of andere 80s Russische techno playlist opgezet die er goed in ging bij iedereen.
En dan in het midden van deze apenkooi zaten wij stagiaires, wat ongemakkelijk een biertje weg te tikken. Het leek wel alsof we ergens bij een hele foute club  in een derde wereldland terecht waren gekomen.

In onze vrije tijd zijn we ook vaak met zijn drieën. Zo blijven we na het eten altijd lekker lang kletsen en flauwe grappen maken. Verder zijn we laatst begonnen met sporten, houden we vaak een filmavondje en doen we wel eens een biertje buiten. Wel gingen we laatst een avondje pokeren met de Russen. Ze graptten dat ik niet mocht winnen want dan werd ik overboord gegooid. Gelukkig ben ik niet zo gelukkig in het spel.

Mijn tijd in de machinekamer zit er voor nu ook bijna op. Overmorgen wordt mijn eerste dag aan dek. Ik ben erg benieuwd hoe me dat uiteindelijk gaat bevallen, maar voorlopig heb ik er best wel zin in. Deze switch komt vroeger dan verwacht, de reden hiervoor is dat er een kans is dat we eerder dan gepland van boord moeten. Vanwege corona is het mogelijk dat we niet kunnen terugvliegen vanuit het buitenland, waardoor we dan begin december in Rotterdam van boord zouden moeten. Het is nog te vroeg voor zekerheid, maar just in case hebben we dus gekozen om wat eerder te ruilen tussen dek en machinekamer.

Nou dat weer een hele berg aan informatie lijkt me. Over een paar weken zal ik vast wel weer wat schrijven over mijn ervaringen aan dek, tot dan!